Alacalı

Bizi hep bir varmýþ,
Bir yokmuþlara inandýrdýlar.
Þu hayatýn ne zaman,
Sýr perdesini araladýk,
Ýþte o an!
Eðik baþýmýzý biz göðe kaldýrdýk;
Gökten düþen yaðmurlar,
Damlayarak gözyaþlarýmýza karýþtý.
Þu asýk çehremizde,
Ansýzýn bir gülümseme beliriverdi...
Gök kuþaðýnýn,
Bir rengini gördüðümüzde,
Kendi kendimize dedik ki;
Bu son öykümüzün aslýymýþ meðer dedik.
Bir baþlangýcýmýz da yokmuþ,
Hala bir þeylere,
Sýmsýký sarýlýp,
Nefes alýp sevmeye.

Yaþar Cerit


Sosyal Medyada Paylaşın: