ben kendim ölürüm

beni kurþunlar öldüremez gülüm!
bazen bir sözcük
bazen bir gülücük
bazen de bir öpücükle ölürüm!..

zamanýnda sýrtýma parkamý giyinip
arkamý Guevera’ya dayayarak
ve yayarak gonca fikrimi
dilimi esirgemeden kimseden
yeþermesini bekledim kýraç daðlarýmýn.

þenlenmesini bekledim ýssýz sokaklarýn;
açlarýn sofrasýnda sýcak bir çorba
garibin aðzýnda kuru bir lokma
küflü peynir
kuru soðan…

üþümüþ bir serçeyken bile
gönlüme güvenerek bir doðan olmak istedim göklerde.
diledim ki
ben olmasam da
güle benzesin benim de gülüm…

ölüm dediðin nedir ki anam!
doðmamýþ sayarým kendimi bu zalim dünyada
derim ki
düþtüm sen taþ merdivenlerden düþerken rahminden
ve bu yalan kavminden geçmedim hiç!
geçmedim hiç bu yollarý;
aþký tatmadým
ihaneti tanýmadým…
ve hiç yalvarmadým kendime
bir daha sevme diye…

beni kurþunlar
þunlar
bunlar öldüremez gülüm!
ölürsem
ben kendim ölürüm!


ömer nazmi
Sosyal Medyada Paylaşın: