Bir yoldayým sevgili! Yol; yol olmaktan uzak
Yüreðim taban olmuþ mecalsiz ayaðýma
Bastýkça âh damlayan her adým baþka tuzak
Ne vuslata gidiyor ne sensiz yataðýma
Vuslat; rüyada bile yalnýz seninle gülmek
Vuslat; seni yaþayýp, senin kokunla ölmek.
Neydi ki beni böyle nâçar’a dûçar kýlan?
Nedendir boþ bir ömrü zorla yaþamýþlýðým?
Kadere paspas olmuþ yýllardan arda kalan;
Enkaz olmuþ ruhuma ceset döþemiþliðim!
Ceset; gün olur gider kuzgunlara leþ olur
Ceset; leþ bile olmaz, kalleþten kalleþ olur!
Hasretine râzýyken o bile yüz çevirdi
Kopardý hayallerden; savurup attý gülüm!
Özlemin, tüm dünyamý üzerime devirdi
Nerede kaldý bilmem, neden gelmiyor ölüm?
Ölüm; “ belki ” diyerek umutla özlediðim
Ölüm; yaslý gözlerle yolunu gözlediðim.
Sevdiðim! Kolay deðil, ben zor olaný seçtim
Tek baþýna býraktým, âzad ettim bendimi
Yetmedi, yüz çevirdim...Ve artýk benden geçtim
En sonunda kendime düþman ettim kendimi
Kendim; ne diyorsan de, hiçbir sözüne þaþmam
Kendim; benden uzak ol, ben de sana karýþmam...