Mahkûmum Geç gelen Sevmekten Şimdi

Hayata hep böyle baðlandým sanma,
Asiydim, hoyrattým; o rüzgâr dindi.
Bir zaman ölmeyi diledim amma;
Korkarým mesutken ölmekten þimdi.

Ömrümde tek sayfa yoktu gölgesiz,
En güzel yýllarým sevgisiz, sensiz…
Topladým, çýkardým, böldüm çaresiz;
Bu telaþ kalaný bilmekten þimdi!

Ýçimde büyüyor kaygýsý vaktin,
Saatler çýldýrmýþ, yüreðim þaþkýn.
Böyle bilmezdim hiç, aklý yok aþkýn;
Dem vurur ebedî olmaktan þimdi.

Hayatýn hýrsýna kapýldým, kördüm;
Açýldý gözlerim, gerçeði gördüm.
En zalim cezayý kendime verdim,
Mahkûmum geç gelen sevmekten þimdi!


Sosyal Medyada Paylaşın:

Abdurrahman Günay Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

EY YAĞIZ AT, DURMA ŞAHA KALK, ŞAHLAN YİNE! UÇAN HALI ELMA DERSEM ÇIK,ARMUT DERSEM ÇIKMA! SEMAÎ BÜYÜK TAARRUZ ANILARI ORMAN 19 MAYIS, BAĞIMSIZLIK ATEŞİNİN HİKÂYESİ BİSİKLET MANİSA'DA BİR GÜN MEVLÂNÂ KARDEŞLİĞİ