perdeleri hüzün kokan evlerin
dýþ cephesi deniz görse kime kâr?
en fazla...
mutlu diye daha geç paslanýr
balkonda yað tenekesinden bozma saksý
ve topraðýnda biten çiçek
deniz havasýndan olma gürbüzlüðüyle
erken þýmarýr biraz
zordur huzurdan caymak ki sýrf bu sebeple
belki sývasý daha geç savrulur kaldýrýmlara
dýþý (nedense) gri boyalý binalarýn...
hepsi bu kadar.
dostum kabul et/ sen...
bunlardan hariç bir þýk’sýn
üstüne üstlük bir de hüzne sevdalýsýn
hayatýný çürütmeye meyillidir
senin gözünden akan/ tamam;
çek iskemleyi pencerenin önüne
denizdir/ mavidir/ dinlendirir de
seyret seyret nereye kadar?..
tam da onu diyecektim/ uzandýn
býrak elinden þu plaðý/ naaþý döndü
býrak da rahat uyusun yerinde üstât
bilmez miyim iþte o naðmeler ah!..
her nakaratýnda "çýk da gel!" yalvartan
eþ/ dost/ yâr/ evlat!
en iyi ben anlarým/ çalarken iyidir de
dostum kabul et dönmeyecek/ yani...
dinle dinle þarkýlar da bir yere kadar.
keþke hep gülsen de/ bu defa
anlamýyorum sanma;
dudaðýnýn ucundaki kývrým ne mana.
neyleyim þairsin demiþler ki deðilim
inanma.
perdeleri hüzün kokar/ benim
dýþ cephesi deniz gören evimin
kaç kez dirilttim müren’i/ hakeza
kaç kez mozart’tým/ önünde
þu pencerenin...
gözlerimin altýný pasa
kaç sevdayý yasa buladým da
aklým dönmedi baþýma geri...
üstelik çiçek dikecek vaktim olmadý
benim balkonum bile ç/öldü
gül be dost yüz/ ona da razýyým
(göl gibi) yeter ki gül!
helal olsun hele bir de eklersen
gülüþünün ucuna þu sözü:
"yaz yaz nereye kadar..."
öyle de… kabul et be dost
daha analarýnýn karnýndayken hazandýr
týpký senin...
týpký benim...
týpký bizim gibi bazý adamlar!
JD/ Datça...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.