sen bir zamanlar
korkar adým ölürken bizden…
biz bir zamanlar…
bize (ait) kederinden baþka bir þey
býrakmadýðýn vasiyetinden
sana ait siyah-beyaz bir fotoðraf çalmýþtýk.
hakkýmýz deðildiyse de inan…
hiç utanmamýþtýk zira/ hiç deðilse
yaþadýðýn yâr’dan yazarsýn belki diye
günü geceye/ geceyi düne aðlatan
sabrýmýzýn bamteline…
týrnaklarýmýzýn en kýrgýn ucuyla
dokunmuþtuk bir kere
bin kere konuþmuþtuk sonra biz bunlarý
kederimizle karþýlýklý oturup da
her gece/ inan her gece…
ve yazgýmýza aldýrmadan
kimselere çaldýrmadan
yani siyah-beyaz servetimize
gözümüz gibi bakarak…
aramýza vaktiyle dizdikleri kentleri bir yana býrak
köy- kasaba -bucak!..
hem bir sokaðýn bu ucundan baþlayýp
ta öbür ucuna kadar/ bucak bucak dolaþarak
yormuþtuk aðzýmýzýn içindeki
mavi-yeþil soruyu:
“sizce bu gözlerin rengi ne?”
biliyor musun
yalnýzca arkamýzdan gülmediklerini
yanaklarýmýzdan düþen kýrmýzý gülleri
yerlerden yaprak yaprak toplarken düþe kalka;
yola yeniden koyulduðumuzda anlamýþtýk…
ama dünya küçücüktü ve yeminliydik
ve deliydik ve bulacaktýk cevabý
gözlerimizi…
mavi-yeþil bir denize/ sora sora
tabanlarýmýzý yora yora/ zorla kavuþturacaktýk!
þimdi hâlâ kederimizle
oturup konuþuyoruz da bunlarý
ne tarafýndan baksak
hep o meczup kanaate varýyoruz
biraz buruk… çokça korkak…
sen o zamanlar koþar adým ölürken bizden…
biz tüm zamanlar boyunca
hakkýmýz olmayan siyah-beyaz bir günahýn elleriyle
her saniyesi hakkýmýz olan
rengârenk bir hayat yakmýþtýk!
JD
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.