Yanýlgýlarýmý uyutan düþ;
Senli hatalar bile,
Sensiz doðrular içinde özlenesi.
Yalnýzlýðým benim,
Geçtiðim köprünün elleri,
Baktýðým aynanýn gözleri,
Bir bardaðýn içine sýðan,
Susuzluðum benim...
Boðazda ince belli çayým,
Kumkapýda sarhoþluðum,
Þiþe dibi yolculuðum,
Rumelide ki yorgunluðum,
Adalarda çift seleli çocukluðum,
Baþ ucu kitabým,
Kaðýt ucu yanýðým,
Düþ doktorum,
Soluðum...
Ýnançlarýmý yýpratan gülüþ;
Senli karanlýk bile,
Sensiz aydýnlýkta,yörünge.
Yetim yaným,
Güne yetmeyenim,
Ömre az gelenim.
Yaþadýðým hayatýn tam kalbi,
Okuduðum kitaplarýn son metni
Yorgunlukla tünediðim
Son duraðým benim...
Eþim...
Eþsizliðim...
Ýyikim,
Keþkem,
Kimsesizliðim...
Kelimelere giydirilemeyen,
Kifayetsizliðim benim...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.