bir merhabaya uzanmayacak kadar
korkak mýydý dudaklarýn
bir ýþýk seker geceden
solar pembesi beyazýn
daha söze baþlamadan
ýslanýr güneþ yanýðý yanaklarýn
üstünden uçarak geçen bir martý yavrusunun
soluðunu çek içine
yanaklarýndan damlayan terler
öpüþsün göðüslerinle
bir uðultu halkasý
býraksýn kendini bir baþka sevgiye
çiçekte döllerken kendini beyaz
denize bir taþ düþtü
ses vurdu kendini kýyýya
sen ýssýzlýðýný boð
bir ölüm yanýlgýsýnda
doluya tutulan bir umut çiçeði ol
ya da baðrýmda yanan ateþ
yakamozlar alabora olsun gözlerinde
teknelerin kýrýk kürekleri olsun ellerin
sürgün sürsün kavgamýn avuçlarýndaki gül
dilimin deðdiði yere döllesin kendini kýrmýzý
sen ýþýðýn hasret sancýsý
bir kurþun
hangi dilde anlatýr kendini
hasretin yorgun düþer kollarýma
ay öksüz çocuk gibi aðlýyor orada
sen köprüden geçiyorsun
uzak bir þehir akþamýnda
dudaklarýndaki sigaranýn külüydüm
dumanýnda savrulup gittim
yine böyle bir deniz telaþý sýcaklýðýnda
ben gözlerinde eriyip bittim
sustum
karanlýðýn en izbe yerinde
sensiz bir zaman dilimi araladý kapýyý
bir çocuk saflýðý peþine düþtü hecelerin
yaðmurun ritmine büründü gece
ölüm baþucunda ninniler okumakla meþgul þimdi
ben gözlerinde kaybolup gitmelere gebe
içimde bir aþkýn soluklarýný duyumsuyorum günledir
çoktandýr yaralý yerlerim onarýyor kendini
sanki hiç ayrýlmamýþ
sanki hiç acý çekmemiþ gibi
içimde anlatýlmaz bir orkestra
sana eþlik ediyor þimdi
sen þiirin bestelenmiþ hali
þimdi duvardaki tablodan
çýplaklýðýný söküyor kadýn
önce göðüslerini kapatýyor elerliyle
uzatsa dudaklarýný boyalarý düþecek tuvale
yýðýlýp kalacak bir gurbet þarkýsýnýn üstüne
hani vardýr ya
‘’ sen de baþýný alýp gitme ne olur,
ne olur tut ellerimi ‘’
gitmeleri oynuyordu adam
kadýnda kalan gözlerine aldýrmadan
sýrtýný döndü sevgiye
bu nasýl günbatýmý
bu nasýl akþamdý böyle
kadýn kavradý vazoyu
ardýndan atmak için adamýn
eðildi ve durdu
dondu kaldý öylece
duvardaki çýplaklýðý gerildi önüne
dur
gitme
atlarýn sýrtýnda savaþlarý dörtnala geçen kadýn
o kadar zulümlere göðüs geren kadýn
ve yýllara meydan okuyan kadýn
þimdi bir akrebin sokmasýyla yýðýldý yere
ne dertti artýk kendine
ne de çare
kýmýldayamadý bile
baktý son kez
tablodaki resme
sustu
dudaklarýndan birkaç damla söz döküldü yere
‘’ gidersen, yýkýlýr bu kent, kuþlar da gider ‘’
kalmalarý aðýr basan kadýn
çömeldi dizlerinin üstüne
son kez baktý gökyüzüne
kapandý kapkara bir perde
gece çöktü sanki
gerisini görmedi hiç kimse
bu nasýl aþktý
bu nasýl bilmece…………..
02 03 21 kasým 2009
Ýsa Ýnan