sevmek zor

içinden gelenleri söylemek kadar zordur,yaþamak..
bazen içindeki ses öylesine yüksektir ki..
anlayan olmaz..
dinleyen olmaz..
bazen en kýsýk sesinle bile haykýrýrsýn dünya’ya..
duymasalar da bilirsin..
bilmezlikten geldiklerini..
içinde ki ateþin bedenini ne kadar çok yaktýðýný..
kimse anlamaz..
kimse hissedemez..
yorgun düþer her insan yolun yarýsýnda..
illa ki mola verir dinlenir bir köþesinde anýlarýn..
halbuki seni onlar yorsada..
farkýnda olmaz kimse senin..
susarsýn..
konuþamazsýn..
ben çoðu zaman kendimi cevapladým..
kendi sorularýmý çözdüm..
hayat,öyle ki..
kördüðüm olmuþ..
çözdüðümü sandýklarým..
yanýldým..
yanýlttý beni sevdiklerim..
hep bir þüphe vardý içimde..
bu ben miyim?
peki,bensem...
neden bu haldeyim?
gölgem bile yürürken, beni yalnýz býrakmýþken..
ben nasýl ben olabilirim..
bu ben nasýl olabilirdim?
sokak lambalarý bile yolumu aydýnlatmazken..
ben önümü göremediðim boþluktan hangisini seçmeliydim?
bittim...
kimse anlamdý..
gittim...
kimse duymadý..

Sosyal Medyada Paylaşın: