Milletime...
Rüzgarlý bir eylül sabahý
Savruluyor yapraklar benim gibi
Hayli donuk bir eylül sabahý
Düþünüyor þehir, benim gibi
Puslu bir son bahar yurdumda
Çakal sesleri kayboluyor günle bir
Bir sýr aný hazan mevsimi yurdumda
Karanlýðýn örtüsü sýyrýlýyor günle bir
Ayyýldýz nazlanýyor maðrur maðrur
Hazan mevsimine inat, bir bahar edasýnda
Yurdum insaný neden böyle hep maðdur
Bu vatan topraðýnda, bu ezan sedasýnda
Ýnsan kendi kendine bir çok zulüm yapar ya
Bu maðdurluk bu çile olsa olsa bundandýr
Þair ne diyor; “öz yurdunda garipsin, öz vatanýnda parya”
Böyle hayat Türk’e olsa olsa zindandýr
Kalk ey Türk yürü, durmaksýzýn hep ileri
Tembellikle maðdurluk silinmiyor yýrtýlmýyor
Duymaz mýsýn Sana ötelerden sesleniyor birileri
Sen yorganýn altýndayken bu vatan kurtulmuyor
Soyun sopun, damarlarýnda dolaþan kan asil
Bu böyle gitmiyor dersen, at topraðý üstünden
Þöyle bir silkin, titre ve gel kendine velhasýl
Birkaç köpek öc alýyor atanýn cansýz büstünden...
Muhittin Daðhan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.