sývasýz duvarlarýmýn
gölgesine kilitlendi soluk nefesim
keþkelerin yaðlý ilmeðinde
sallanýrken düþlerim
gecenin ýssýz duvaðýnda
üþüyordu gözbebeklerim
ki…
ben sustukça
an kusuyordu baðýramadýklarýmý
yüreðimin göðüne dokunan
toprak kokulu ellerim
kimliksiz korkularýmýn
yitik mabedinde
cennetini çaldýrýyordu arsýz çýðlýklara
ki…
ben konuþsam
an göçerdi zamanýn koynundan
ezgilerim
hüzünlü notalarý yýkarken
umut katýklý ýrmaðýmda,
aymaz karanlýklar
pençesinde parçalýyordu
rüzgarýna soyunan insan yanýmý
oysa…
ne çok türkü söylemiþti/k/m
dallarý en yeþil yerinden kopan
hazan iþlemez gülüþlerimize
þimdi…
uzaðýmdaki ses
yakýnýmdaki sessizliðe
i þ g a l d i r
artýk
Mehtap ALTAN
19.11.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.