Kül Rengi Bir Ankara Sabahı

Kül Rengi Bir Ankara Sabahý

þu an kül rengi bir Ankara sabahý
içimde yalnýzlýðýn buz tutmuþ hüznü
hava soðuk
eksi derecede donmuþ banyonun musluðu
Batýkent’ten Kýzýlay’a tek düze bir ahenkte
gidip geliyor metro
bir biri ardýna açýlýyor dükkanlar
eczaneler, bankalar, devlet daireleri
hayat kadýnlarýnýn tenini sattýðý evler

oysa yaný baþýmda dünden kalma bir hüzün
þehrin eski sade halini arayan yüzün

belki de biz rüzgarlarla çoraklaþan
gözyaþlarý ile ýslanan
bir çölün ortasýnda ruhumuzu yitirmiþtik
biliyorduk ki
bu yitiklik mevsimler boyu sürecek

kül rengi bir Ankara sabahýnda
solgun bir hüzünle aynada yüzün
yitik tutkularla dolu bir seviþmenin ardýndan
bedenlerdeki aþkýn çürük izleri

kent ince bir esintiyle
kaybediyor dünden kalan anýlarýný
eksoz, baca, insan kirliliðinde
grileþiyor düþleri

yitiriyoruz içimizdeki sevinçleri
karanlýk bir el düþlerimize uzanýyor

güneþi özleyenlerin kentinde
gri gökyüzünün altýnda koþturanlar
anlamsýz bir gerginliðin içinde
hýrpalanan ruhlar

son göçmen kuþlarda göçüp gitti
umutlarý alýp uzaklara
göçüp gitti son göçmen kuþlarda
hüzünleri býrakarak
kül rengi bir Ankara sabahý

bir kent ki düþlerini yitirmiþ
umutsuzluðun girdabýnda
bulanýk sularda yolunu
kaybetmiþ gemi misali

güneþi özleyenlerin kentinde
bucaðýnda kaybolan hüzünlerin

deðiþ tokuþ sokaklar
yaz boz caddeler
uyku ve uyanýklýk arasýnda
izbe sokaklarda yol arayanlar

son göçmen kuþlarda göçüp gitti
bu kentlerden
bir daha gelmemek üzere
sevgilerimizi götürdüler
kül rengi bir Ankara sabahýnda


Coþkun Mutlu / Hüznün Þairi


Sosyal Medyada Paylaşın: