Anamdan Öğüt

Nerede baþladý hayatým bilmem,
Ruh iken mi bedene düþüverdi.
Canlandý nereden, halk oldu beden,
Bak ana rahminde büyüyüverdi.

Yaþým bile yokken, daha karýnda,
Okunmaz yazýlar derin alnýmda,
Eþ, dost kimse yokken yaný baþýmda,
Yeni bir hayata “doð” deyiverdi.

Karanlýktan çýkýnca aydýnlýða,
Karýþtým bilinmez kalabalýða,
Sýcacýk ortamdan düþüp soðuða,
Yarýnlara temel atýlýverdi.

Giydirip üstüme minik bir þeyler,
Kucaktan kucaða hep serüvenler,
Anamýn ak sütü dudaða deðer,
Sýcaklýk içime iþleyiverdi…

Baþladý kaderde yazýlan ömür,
Öðretmenim anam, öðretir sabýr,
Aklým erdiðinde “iþte þu kabir”,
“Beþ metre kefenin var” deyiverdi…

Yaþadýðýn her an hatýrla dünü,
Bu ömür bitecek ölüm dür sonu,
Gönüllere gir de yaþa bu günü,
Yarýný bilmemek hak deyiverdi.

Bu yaþam fanidir sakýn unutma,
Ýsyan yakýþmaz hiç alýn yazýna,
Çok sevmek yakýþýr Allah kuluna,
Yaradan dan ötrü sev diyiverdi.

Yarýn büyüyüp te adam olunca,
Kendince sevdiðin biri olunca,
Evlenip te çocuklarýn olunca,
Onlara da öðüt ver deyiverdi.

Çok çalýþ tembellik yakýþmaz kula,
Dürüstlük yakýþýr, insanoðluna,
Yalan ile sahip olma bir pula,
Doðrular yanýna kar diyiverdi.

Nasýlsa bitecek mademki ömür,
Kefaretin olsun çektiðin kahýr,
Yaptýðýn her bir þey yanýna kalýr,
Cennette çiçekler var diyiverdi…

Bu öðüdü oðul aksatmayasýn,
Sakýn ha, sakýn ki kalp kýrmayasýn,
Ben seni yoðurdum, gönle mayasýn,
Seni piþirecek kor diyiverdi…

07.09.2007
Necati ÞÝMÞEK
Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: