kýrk yedi kiþiydik sýnýfta en büyüðümüz sekiz yaþýnda -çift dikiþ atilla- týp oynatýyordu cemil öðretmen son derste / o cuma
kapý açýldý kýrýlýrcasýna gelen üç kiþiydi ellerinde silahlarla baðýrdý irice olan "çabuk sýralarýn altýna kafasýný kaldýraný yakarým valla" dizlerimizin arasýna soktuk baþýmýzý korkuyla daracýk sýralarýn altýnda
"cemil sen misin" ses yoktu öðretmenimden baþýyla yanýtlamýþtý muhtemelen "gomunistmiþsin lan sen" "yok kemalistim ben" "bize maval okuma o vatan haininin þiirlerini okuyormuþsun saðda solda"
"o þair... ben öðretmen... hem hain deðil o aslýnda..." "kes bana o allahsýzý savunma"
o zaman anlamamýþtým yankýlanan sesi þimdi biliyorum namluya sürülen mermiydi
"son duaný et hadi gebertecez tüm hainleri"
"durun" dedi yalvaran öðretmenimin sesi "silah olmasýn kan görmesin çocuklar"
"yeterince yüksekmiþ hadi çabuk o zaman" dedi irisi "manyak lan bu niyaziliði seçti" dedi öteki...
(anlayamamýþlardý o ölürken bile öðretmendi son öðrettiði insanlýk dersiydi)