ben sevince dünya küçülürdü..
bir sen kalýrdýn heybemde..
birde sana benzemeye çalýþan,
aynada ki çocuksu yansýma...
bir son gülüþ kalýrdý gidiþlerinde...
aðlardým,hava kurþun gibi aðýr gelirdi içimde…
yanardý kalbim;anlamazdýn sen...
tek bildiðim ezber bozaným sendin oysa ...
anlatamayan ben miydim yoksa?
bu þehir sensizlikten aðlarken…
dilim kalbime yalan söylerdi,
söyleyemezdim sevdiðimi sana…
sen bilmezdim, ben sen olurdum vuslatta...
gölgeme sýðýnýr aðlardým;
saatler yoksunluðunu gösterirken
……………
gözyaþlarým ellerimden kayarken ,
kaldýrýmlar tek sýrdaþým olurdu...
ben, canýn yanmasýn diye
içimde,gözyaþlarýmla yeþertirdim hasreti...
sen bilmezdin,ben sensizlikte hep yarýmdým ...
güneþler pencereme ýrak
hep kendimden biraz daha uzak
bir mum gibi erirdim …sen bilmezdin
nadasa býrakýlmýþ topraklar gibiydi hayat,
ne tarafa baksam birileri haykýrýrdý ismini,
unutamazdým seni; gelmeyeceðini bilsem de
ayrýlýk limanlarý benim hep meskenimdi…
…………….
bazen gece olurdum,üþürdüm…
rüzgarlar savururdu kuru yaprak gibi bedenimi
en karanlýk anlar bile bitmezdi…
yaralarým baþka yaralara gebeydi
bazen de ,ölmek isterdim…
karanlýðý bavuluma koyup;
senden yoksun olmayý dilerdi yüreðim
ama kalbim kabrime sýðmazdý asla
bitmezdi bu aþk her yanýmý toprak baðlasa
12 ayýn birinde gelmen umuduyla
yollarýn bir türlü seni getirmeyen sensizliklerine dalýp…
sensizliklerde bile sen olur…seni düþünürdüm