yalnız adamın manifestosu

kendine ölür gün
mevsim çarpar diþlerine
diþi bir kurdun
üþürsün

güneþ bir mýzrak boyu
yükselince artýk
gölgen ömrünün zorudur
çað sonsuzluðun

aguþuna düþen
rüzgarýn kasvetidir çakal
yanaklarýndan süzülen
esrik kristal

ellerin meðer
aðyar istermiþ demek
kendinden geçen
ömrün nar

duvarlarla konuþan
gözlerimi düþün evvel
miktarsýz hakikatimiz var
sýnýrsýz argüman

gece olunca
çocuklar aðlar dizlerinde
bakýr maþrapalarýn
aklýný alýr su

dökülmez üstünden
günah dediðin
kestaneye çalýnca gözleri
gülen ancak ölümdür



Sosyal Medyada Paylaşın: