Deniz’e
uçurumlarýn ucunda kaldým
müziðin doruklarýnda
bir resim çizdim hüzün þarkýlarýndan
sonbaharlara veda ederken yapraklardaki siyah
sana ait ne varsa uçurdum uzaklara
adýný duvarlara asýp ateþler ettim alnýna
kara kesti yüreðim
hangi öpücükle uyandýrabilirdin beni uykulardan
sol yanýmda rujunu unutmuþ bir dudak izi
belli ki senin gidiþinden kalmýþtý
camlara aðaçlarýn dallarý uzanýyor
ben aðaçlara asýyorum düþlerimi
sensiz sol yanýný boþ býraktým ayrýlýklarýn
aþkýn (a) sýný alýp ( þ) sini ( k) aralayýp gittim
anýlarýmý kondurdum notalarýn ortalarýna
þimdi keman baþlasýn burada (si ) ye yakýn dursun gülüþün
davullar hazýr olsun (sol)larla savrulup giderken kýþlalar
sen gidiþin gerisinde kaldýn
ritmi bozuk bir keman aralasýn kapýyý
sonsuzluða bir hamle olsun (do)
dokun
avuçlarýmda sýzlýyor yokluðun
(mi ) deðil mi bizi ayrý tellerde buluþturan
bulanýk bir yaðmuru uðurluyorken bedenin
gözyaþlarýný caddelere s(alýp gidiyorsun
yüreðimin zincirlerini sen kýr bir (si )sesinde
aþkýn ortasýnda kaldým kendi nef(esimde
buz gibi camlara kondurup dudaklarýmý
öpüþ(tüm resminle
yalancý baharlardan kurtarýp düþleri
denize güneþi giydirdim sende
baþlasýn senfonisi aþkýn
tit(re)(si)n tüm bedenlerde
Ýsa Ýnan