Sokakların kimliksiz çocuğu

Ben sokaklarýn kimliksiz çocuðuyum,
Ben, bu sokaklarýn görünmez yüzü.
Yüzümde sefaletin eksilmeyen izi
ve yüreðimde adýný bile bilmediðim bir sýzý...

Ben, sorumsuz vicdanlarýn utancýyým
ve gönülsüz bakýþlarýn ucundaki sancýyým.
Ben dünyayý sadece bu sokaklarda tanýdým
Sokaklar dýþýndaki bir yaþama yabancýyým.

Ben bu sokaklarýn kimsesiz ve kimliksiz yurttaþýyým
Çocuklu ailelerin korkulu düþü,
Polisin, zabýtanýn sevimsiz iþi
ve herkesin kurtulmak istediði
Zararlý bir kiþiyim ben.

Herkes kurtulmak istiyor benden ya,
Ben herkesten çok istiyorum kurtulmayý da
Mümkün olmuyor.

Ben de sýcak bir yuva özlüyorum
Sýcak bir çorba, temiz giysiler,
Güzel ayakkabýlar, rahat bir yatak.
Kim özlemez...

Yataðým kaldýrýmlardýr benim
Bir taþtýr, baþýmý koyduðum yastýk çoðunca
Gökyüzünü çekerim üzerime yorgan diye geceleri

Yarenlik eden bana, kimi zaman ya bir sokak köpeðidir
Ya bir sokak kedisi,
Ya da benim gibi bu sokaklardan kimliksiz birisi...

Yýldýzlarla dostum sadece
Bir de gece parýldayan Ay’la
Sadece onlar gülümser bana, yüzümü onlar güldürür
Çoðu geceleri onlarýn sýcaklýðýyla ýsýnýrým.

Sanýrlar ki, zevkten kokluyorum ben bu tineri
Çýkaramadýðým için kafamdan,
Durmadan beni kemiren örümcekleri
ve unutmam için
Yýllardýr çektiðim katlanýlmaz çileleri.

Tutunacak ne bir dalým oldu bugüne dek,
Ne de özlem duymaya cesaret edebileceðim bir þey...
Geri getirebilecek en küçük bir umut olsaydý yitirdiklerimi
Tutunurdum ve býrakmazdým yakaladýðým umudun yakasýný.

Ama benim umudum kalmadý ki,
Kaç umut eskittim bu sokak aralarýnda, bir bilseniz
Her umudun tükeniþinde, halimi görseydiniz.

Kimsenin benden umudu kalmamýþken
Ben nasýl umut beslerim,
Nasýl süslerim dünyamý, hayallerimle.

Soðuðun en acýsýný benim ciðerlerim tanýr
Bu sokaklar kaç ciðeri tüketti bugüne dek, kim bilir?..

Çocukluðu yaþamadan büyüdüm sokaklarda
Çocuk gibi görünsem de hiç çocuk olamadan.
Ben çocuk oldumsa da,
Kimse benim çocuk olduðumun farkýnda olmadý.
Daha doðrusu kimse benim farkýmda bile olmadý ki,
Çocuk olduðumun farkýnda olsun.

Ben oyuncaklarý sadece çöplerde gördüm
Kýrýlmýþ, bozulmuþ oyuncaklarý.
Henüz kýrýlmamýþ olanlarýný ise ben kýrdým!..

Hayat beni nereye savurduysa ben oralara savruldum
Yazýn kýzgýn güneþlerinde
ve kýþ ayazlarýnda kavruldum.

Kiminde, bu sokaklarda dilendirildim,
Kiminde, cadde baþlarýnda duran arabalarýn camýný sildim,
Kâðýt mendil sattým kiminde üç kuruþ ekmek parasý için
Ama kazandýðým her defasýnda dövülerek alýndý elimden
Az kazandým diye bir de dayak yedim, horlandým
Bu yetmedi, hýrsýzlýða zorlandým.

Ben, karnýmý doyurmaya bile kendim için çalmadým.
Ama hýrsýz damgasý yemekten kurtulamadým,
Kurtulamadým kapkaççý, yankesici olmaktan.

Sokaklarda en çok yaþayanýmýz yirmisindedir.
Biçilen ömrümüz bu kadar bizim.
Þimdi ben, ömrümün belki de yarýsýndayým
Bir o kadar daha yaþayabilir miyim bilemem
Zaten böyle yaþayacaksam, fazla yaþamak da istemem
Eðer soðuk, açlýk ve sefalet öldürememiþse hala beni,
Ya da bir çete kurþununa hedef olup da gitmemiþsem
Bir gün, ya bir býçak darbesi
ya da bir þiþin göðsümü delmesiyle veda ederim.
Her gün, bir baþka nedenle ölümün gelmesini beklerim.

Sanýrým tek kurtuluþum da bu.
Bu yüzden tek umudumdur ölüm.

Ya bir çöplükte bulurlar cansýz bedenimi bir gün
Ya bir köprü altýnda, günler sonra.

Kimse hatýrlamaz zaten beni
Hiç kimse de duymaz öldüðümü
Zaten kaydým da yok ki nüfusta
Bir yerlere ölüm kaydýmý bile düþmezler bu yüzden.

Bir gün, bir köþe baþýnda kimliksiz yatan
Bir çocuk cesedi görürseniz, o benim.
Siz arkanýzý dönüp gidin, alýnmam.
Ben alýþtým terk edilmeye, görmezden gelinmeye
Benim en mutlu günümdür o gün, üzülmeyin
Ardýmdan, ölmüþ de kurtulmuþ deyin.
Ben zaten öyleyim...

Sosyal Medyada Paylaşın: