Bu akþam üzdün ya beni, Tereddütsüz yakarým... Semt semt, sokak sokak, Yýkarým bu þehri bilesin… Umrumda mý sanýrsýn, Ne ölüm ne de, Ne de þu alev alev yanan bedenim? Varsýn isterse aðlasýn, yýrtýlsýn gökyüzü, Sabaha kadar aðýtlarla, Kan çiselesin kan…
Bu akþam üzdün ya beni, Tüm devrik, tüm fütursuz cümleleri, Sana, yalnýz sana kuruyorum. Sana ýsmarlýyorum en sitemkâr þarkýlarý, Sana okuyorum intihar kokulu þiirleri. Kolumda kýytýrýk bir radyo, Hayali isteklerdeyim, Bir çalýp iki söylüyorum. Dolduruyorum. Gün yorgunu gecenin koynuna, Sana dair tüm sitemlerimi.
Bu akþam üzdün ya beni, Her þarký hüzün kanýyor yine, Her þarký ayrýlýðýn telaþýnda... Þimdi gerçek yaþanmýþ öykülerdeyim, Sanki bin metreden çakýlmýþ, Her yeri kýrýk, uzayan ölümlerdeyim. Çünkü bu akþam ihanet kurþunu yedim. Çünkü bu akþam soðuk bir namlu dayalý serdeyim. Çünkü, Çünkü bu akþam kahrolasý gururu yerdeyim…
Celal Þahbaz (yorgunkalem)
Sosyal Medyada Paylaşın:
yorgun-kalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.