gün
senin gözlerinde söndü
karanlýða çekiliyorum
hýzla
.
…
….
hangi aðacýn gölgesine yanaþsam
gamzesinde mayýn saklý
kirpiklerim gözlerime diken
kayýp kentin turuncu seherlerine
aðlýyorum
yüreðim kanadý kýrýk serçe
çarpýk sokaklarýn diz boyu çamurunda
poyraz esiyor
üþüyorum!
deðilim oysa
uçkuru çözük it peþinde koþan yosma!
köþe baþýnýn eðreti ýþýðýnda
duaya çöküyorum
ah
bir gülümseyen çýksa
anaforuma el uzatýp
sýcaðýna sarsa
gecenin pusu
ciðerimde yara
güneþi kaybeden beden
ay ýþýðýna teslim
üzerime düþen huzme sýrýtýyor!
þerefsiz erkek edasýnda
sürek avýna çýkmýþ gibi
onurunu yorgan altýna satan
pos býyýklý ucubeler
iman tahtama çivili umudum
güneþe hasret
sivri uçlu bir býçak saplý
baðrýmýn ol orta yerinde
bilirim! ciðeri beþ para etmezedir serzeniþim
ki… hep içime çaðlar çýðlýðým
þimdi
anamýn rahmine dönüp
kaysam yine döl yolundan
sarýlsam ek memesinin uçlarýna
ütopik sarhoþluðun zincirine vurulup
sonra yine
zemheri ayazýnda dibe çakýlsam
ne gam!
bir nefes tanrým
sadece bir nefes
atma sürüngenler tapýnaðýna özümü
bak araftayým
tut ellerimi
kurtar
Yeþim Deren