Gurbet Treni
Yürür oynardýk hani, raylarda cambaz gibi,
El sallardýk yýlmadan, gelip geçen trene.
Nihayette çocuktuk, yan yana ikiz gibi,
Gülücükler yollardýk, camdan bizi görene.
Kaçýp giderdin bazen, oyundayken aniden,
Bir anlam veremezdim, ardýndan bakakalýp...
Hiç bir þey söylemezdin, buluþunca yeniden,
Korkardým ayrýlýktan, bakýp yüzüne dalýp.
Aktý geçti sel gibi; takvimden yýllar, aylar,
Büyüdük ayrý düþtük, gizli kaldý sevdamýz.
Zaman mekân deðiþti, hala hep ayný raylar,
Koþturan iki çocuk, hayalimiz var yalnýz,
Ne bilirdim bu raylar, bizi ayýrýr bir gün?
Vagondan el sallarken, görürüm en son seni.
Kim bilir nerelerde, kaldý sýladan sürgün?
Dönmedi bir daha hiç, giden gurbet treni!
8 Eylül 1989 - Cuma / Ödemiþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.