Yaðmalýyordu ölüm insaný, Ruhlar hapis. Parçalanýyordu hücreler, Atomun gölgesinde, Can yoktu canan da. Bahar ,umut neredeydiler? Gelmiþ miydi yarýnýn günü?
Yeni açýlan þafak. Gökten çakan ilk enerji, Öfkenin karasý çalýnmýþ Güneþin yüzüne Masumiyetsiz bir karanlýk Hala duraksýz maceralarýn da Kadere naz eder yel. Fýrtýna döküyor yaprak kýmýl kýmýl
Yanýlmýþtý hayat. Gelmiþti ruhsarýn efkarý Ve bahardý yokluða zaman. Ölüm fýþkýrýyordu artýk Dönek uzmanlar vardý Ýnsanýn düþman olduðunu anlatan Çaresizliðin fýrtýnalarýnda Kaybetmiþ yününü Fýrsatýn kýskacýnda aðlýyordu ay
Döl tutuyordu ölüme cehalet Kýrký çýkmadan daha Doðumun yeni sancýsý baþlýyordu Yaþamadan doðuyordu Ceberut ta zaman Azýyordu acýlar katmer katmer Ne zaman baþladý. Ve nerede bitecek belirtisi yoktu.
Süresiz çarklarda Akarken ömre husumetli zaman Nefessiz ýslak. Kan alevi yazlar vardý Yanýyordu hücreler Alevin gölgesinde hayat Barut kokusu kan kokusu Unutturmuþ tu insana insan kokusu
Anlamsýz siluetler kol geziyordu Kaderin dar sokaklarýnda Çýplak çocuklar oyun oynuyordu Ölümün renklerini Silahýnýn çeþitlerini öðretiyordu Yazarken anlýna çiviliyordu Gelmiþ ve Gelecek günlerin aynýlýðýný
Nefessiz rengi kara. Ve renkler ahenksiz Toprakta insan baþaklarý Filizsiz körpecik Toprak merhametsiz Gök merhametsiz Yaðýyordu insanlar topraðýn göðsüne Kol bacak dal kanat Daðýlýyordu göðün yüzüne Ne ten vardý bedende Ne et vardý kemikte. Ve insanlar yaðýyordu Ne kar ne dolu. Ne de yaðmur yaðýyordu Ýnsan tarlalarý bunlar. Ýnsanlýðýn karasý Umuda yaþama uzak insan tarlalarý.
Gelecekten habersiz Habercileriydi ölümün, Merhametin gözleri görmüyordu. Bakmayý unutmuþ kör gözler vardý Hissiz nefesiz soluksuz du Sevinç küskün yürekler paslý Diller kenetli yüzlerse donuk Akýyordu yaþamýn damarlarýnda Kan pýhtýlarý köpük köpük Sosyal Medyada Paylaşın:
feriha Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.