Özlem bana ta doðuþtan vergili,
Vaha’nýn yeþili, ne çöl’ün dili,
Seni, bana anlatamaz sevgili;
Bak, neler söyledim akan ýrmakla,
Her þey anlaþýlmaz, anlatýlmakla.
Anlamak ayrý þey, duymak ayrý þey,
Bu yüzden, çalýnmaz her kulaða ney,
Kimine ney gerek, kimine hey hey!
Ney sesi dediðim, ayrý bir lisan,
Hey deyince koþar binlerce insan...
Ayrýlýk ne sence, ne kalabalýk,
Karanlýkla bir olur mu aydýnlýk?
Hayat dediðimiz, bir uzun ýslýk;
Bir yamaçta kalýp, nefes nefese,
Yorulursun, bir gün koþup her sese.
Geri duramazsýn yine koþmaktan,
Sorsan, koþu nedir, akan ýrmaktan,
Ne çýkar, el çýrpýp, hep aðlamaktan?
Ardýna düþtüðün, yalnýz bir sestir,
Bir ömür dediðin, tek bir nefestir.
Her sesi dinleme, karar kýl ney’de,
Bilmezsin, ayný ses vardýr her þeyde,
Kulaðýnda, yýrtýlmadan bir perde!
Aðzýn da tat kalmaz içtiðin mey’den,
Ne ney’den anlarsýn, ne de bir þeyden.
Ne yurdu var, ne de ayrý bir ili,
Açýp, dinle kulaðýný sevgili,
Bulunur, her þeyin ayrý bir dili;
Ben düzen verirken, çaldýðým saza,
Madem anlamadýn, git bir dilbaza...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.