DEFALARCA HİSSETTİM

Yüzüme zamaný dantel gibi iþleyen,
Yaradana el açýp, sual ediyorum
Kaderi sen misin, peþimden ateþleyen
Yokluk rüzgarýnda, savrulup gidiyorum.

Umuda tutun dedim, umuda tutundum
Her feryadýma, meme verip yatýrdým
Bilsen, kaç kere, yürek aðýzda yutkundum,
Hayatýmý dipsiz kuyularda batýrdým.

Senelerce berduþ ve avare gezen adam,
Bir bendim iþte hakikatten, korkup kaçan
Zannettim ki; dünya zihnime örülmüþ dam,
Kimdi bilmem hayal köþküme mikrop saçan.

Yücelmek, kendini hakir görmekle baþlar,
Sonu gelmez arzulara, kement atarak
Yaþadýkça, fikir tepesinde ki taþlar
Hangi nefsimi alýr önüne katarak.

Yaþamla, ölüm arasýnda gelip giden,
Öyle bir ince çizgiydi ki, þu hayatým
Senin muhabbetindi, beni adam eden,
Varlýðýný bimemekse tüm kabahatým.

Defalarca hissettim, o ihtiþamýný
Ne gözde ne akýlda, kainat ötesi
Fiskeyle denizi, kabýndan taþýrmaný
Görmek yeter iþte hakikatýn küpesi.

Ýnsanýn insanca, varabileceði nokta,
Devrileceði anda bile durabilmek,
Bilmeli herþeyin sýrrý, gizli bir yokta
Yoktaya ne mutlu, ehlince varabilmek.

Nevzat TAÞKIRAN
23-07-2006






Sosyal Medyada Paylaşın: