An geldi, ömür tükendi Yapraðýný yitirdi Ve çýplaklýðýna soyundu aðaç. Elleri gökyüzünde Yalvardý Tanrý’ya: “Ne olur affet Allah’ým, Ölümün önünde sürüklenmesin Kahkahaya emanet kuru bedenim, Yeþili giysin yeniden Tepeden týrnaða her yaným!”
Tanrý’ya güç ne vardý ki; Gecenin gözünde þimþek çaktý, Aniden yeþerdi aðaç Ve kendi coðrafyasýnda açtý çiçek!
Hüzünler fýrtýnaya yüklendi Güneþin koynunda olgunlaþtý murat Iþýða yöneldi bütün gözler Çünkü karanlýktý Peçelere bürünen yüzler...
Rukiye Çelik 20 Ekim 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
bonheur Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.