Adam...

týrnaklar arasý ve bir cümlenin henüz ortasýnda ’’adam’’

parmak izleri kaldý,
postmodern bir heykelin kaidesinde!
lirik baþlamýþ bir þiirin,
ölümden önceki son nefesiydi.

önce maskelerini topladý
sonra gölgelerini...
ve sonra...

ah o aynalar!
sýrlarýna gömdükleri
kaç suret var?
bu sükûtta neyin nesi...
ya bu sofadaki mumlar...
bu gölgeler?

atlarýn ayak sesleri
köþe baþýnda,
ve son nefesini sarmalayýp..
koydu adam,
ahþap bir bavula.

bir kül kedisi masalý bu..
kabaklar fýrýna,
fareler inine!
peri mi?
puslu bir cama resmetmiþtik unuttun mu?

Kadir ÜNAL-2009

Sosyal Medyada Paylaşın: