DOSTUM ÖRÜMCEK

Kapýyý açar açmaz çýkar köþesine tavanýn,
Diker iki iri gözünü, gözlerime örümcek.
Ruhumun inceliklerine dokuduðu ipekle,
Sarar bedenimi sanki, okþayarak örümcek.
*
Bu köhne otelin en küçük odasýnda,
Sarmaþ dolaþ tek dostumdur örümcek,
Süzülerek iner sanki trapez edasýnda,
Öper yanaðýmdan, kaçýp gider örümcek.
*
Küflü paslý tuhaf bir kokusu vardýr,
Meskenim olan bu odanýn yýllardýr,
Ne gelenim ne soraným yoktur baþka,
Arkadaþým, dostum, tek yarenim örümcek.
*
Bazen geç kalýrým, yastýðýmda dolanýr,
Girince içeri..sevinip toparlanýr,
Nerde kaldýn? der gibi tavanýn köþesinden,
Kollarýný uzatýp selam verir örümcek.
*
Üç gün yokluðumda odalar ilaçlanmýþ,
O pis kokularýn yerini zehirler almýþ,
Korkarak baktýðýmda kapýnýn arasýndan,
Yataðýmýn üstüne, asmýþ kendini örümcek.
*
Titreyerek, aðýndan aldým onu elime,
Canlýdýr belki diye bakarak gözlerine,
Bir elini kaldýrdý....öylece kalakaldý,
Son selamýný verip, öldü dostum örümcek.
*
Ayrýldým otelden küfredip kokusuna,
Dostumu koydum bir kibrit kutusuna,
Gündüz parklar, gece sokak kuytusuna,
Bi-mekan oldu benimle, arkadaþým örümcek.

Nurhan Gülcan (Bay)
Sosyal Medyada Paylaşın: