SEN GİTTİN (II)
(aslýnda hiç gitmedin…)
Sen gittin,
Kovuldum Nuh’un gemisinden
Bütün dallar kaydý gitti elimden
Tufanlar içindeyim.
Dipsiz, karanlýk bir kuyu düþtü ayaklarýma
Üzerime yýldýzlar
Kenan’da
Ayazlarda kurumaya býrakýldý
Kanlý gömleðim.
Bin asýr ötede kaldý Mýsýr
Ne aþým kaldý, ne çömleðim.
Bahçelerimde
Üzeri tozla kapanmýþ
Ayak izlerim kaldý
Ne asmalarým durur yerinde,
Ne Babil kaldý
Aðýzlarýnda her birinin piþmiþ taþlarý
Üzerime üzerime gelen
Bir yýðýn
Ebabil kaldý.
Sen gittin tükendi kelimeler
Notalar devrildi yüreðime
Beynimin içinde susmak bilmeyen,
Eski þarkýlarý inletip duran
Paslý bamtelim kaldý.
Sen gittin,
Gemiler gitti, limanlar gitti
Denizler gitti.
……..
Ne ateþler yandý bilsen ardýndan
Þems’in gidiþi gibi
Nemrut’un iþi gibi
Bir güvercin yavrusunun
Zehir içiþi gibi
Mehtabýn gökyüzünü
Terkediþi gibi
Cehennemin göstere göstere
Geliþi gibi…
Ne yýldýrýmlar düþtü, gidince viraneme
Ne gemiler alabora
Issýz adalarýmda
Ne Karun hazineleri yerle bir
Anahtarlar denizlerin dibinde
Baykuþlar tüner dallarýmda.
Sen gittin…
(Þiirime güzel yorumuyla destek olan Sevgili Mustafa Doðan’a, ve katkýlarýdan dolayý sevgili Kulhasan’a hürmetlerimi sunuyorum...)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.