KALLEŞ!...

Ýnsaný tersten vurur, insanlarýn kalleþi,
Bilmek mümkün deðildir, nasýl gelecek nerden..
Toprak dýþa vurdurur kaldýramaz o leþi,
Pis kokusu kaybolmaz, çýkar dokuz kat yerden..

Yüzüne güler amma kazar ardýndan kuyu,
O da insan nihayet can çýkar çýkmaz huyu,
Kör nefsi doymak bilmez haramidir beþ duyu,
Adý üstünde kalleþ, gitmez silsen defterden..

Kalleþlik gende varsa çýkarýr çabalayýp,
Bazen mahzunca bakar acýrsýn insan sayýp,
Veremezsen dersini hatasýn yakalayýp,
Kurþunu yapýþtýrýr çýkmasan da siperden

Yüzünde sahte güller, gülücükler belirir
Girse beleþ bostana kabuðuyla kemirir
Boþtan yere yer sanma öküz gibi semirir
Karþýna geçip güler ölsen bile kederden

Isýracak ya seni göstermez diþlerini
Senden çok takiptedir, bitirir iþlerini
Rüzgâr alýp önüne yapsa da çiþlerini
Zevki doruða çýkar kazandýðý zaferden

Kalleþliðin vasfý çok tükenir mi yazmakla
O gelir bulur seni, bulamazsýn gezmekle
Ýnan ki hýrsýn geçmez, boncuk gibi dizmekle
Attýðý her kazýðý misliyle döndürmeden…

09.09.2009
Necati ÞÝMÞEK
Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: