kendini
teninde denemek isteyen
bir býçaðýn eþkaliyim
seni seviyorum’larýn
katili olacaðýmý da biliyorum
bu yüzden
önce kendi yüreðimi terk ediyorum
herkes
kendi pisliðinin üstünü geceyle örtüyor
eski bir masalda avutuyor tenini kadýn
üç çocuk yoksulluklarýný duvarlara yazýyor
korku geçiyor önlerinden
güldüklerini görmeden
dört kiþi poker oynuyor kahvede
ceplerim delik
kurþun atýyorum meteliðe
ben pas diyorum
hayat rest çekiyor
her seferinde
seferiyim yüreðinde
on altýsýnda bir kýz
aþkýný þarkýlara yazýyor
aðzýnda sakýz
yaþamýn kýyýsýndan akýyor geceye
’ beni yaþadýðým hayatýn içinden çýkarýn’ diyor
aðlýyor aralýksýz
dolunay rengine bürünüyor
gül kurusundan farksýz
herkes
kendi tabutunu kimin taþýyacaðý telaþýnda
sen kendini yazýyorsun bir baþka yalnýzlýða
gün de bir yanýlsama
aþk da bir kandýrmaca
kanma sen
vakitsiz öten horozun sabahýna
haydi
dola kollarýný boynuma
yeniden kendini kuþatmaya
Ýsa Ýnan