Bugün yaðmurlalar uyandým Ýstanbul’um da
Yataðýmdan çýkmaya korktum bugün
Daha sen yoktun ortalýkta
Ben ise yaðan yaðmurda seni arýyordum
Sesinin sýcaklýðýný gözlerinin huzurunu
Sanki düþün her yaðmur damlasýndan korkar oldum
Bana sensizliði anlatýyordu çünkü hepsi…
Dert oldu bu sabah sensiz uyanmam
Her zaman seni beklediðim o küçük koltukta
Ýki büklüm uyuya dalmýþým hayallerine sarýlýp
Kaldýðýmda hala yaðmur vardý Ýstanbul’da
Ve hala sen yoktun daha ortalýlarda
Ben neden korkmaya devam ediyorum…
Çok deðildi isteðim bir sýcak seste
Ýçimi ýsýtacak bir Günaydýn idi.. ama duyamadým
Sen þimdi belki rüyalarýn en tatlý yerinde
Bir prenses ben ise sana hayran bir gönül…
Tüm mutluluðumu sana vermeye hazýrým bugünde
Yaðmurun ýslattýðý bu güzel þehrin
Ucube bir köþesinden sana seslenerek baþlýyorum bu iþe
Günaydýn….
Daha paylaþacaðýmýz mutluluklarýmýz var
Bana eþlik eder misin???
Ümit Nebil