KARŞIYAKA SAHİLİNDE İKİ GÜNEŞ
Uzun bir süre
Yürüdükten sonra
Coþkulu Karþýyaka sahilinde ,
Yaklaþýrken görünür
Bostanlý vapuru iskeleye…
Ýskelenin arkasýnda
Büyülü bir kýzýllýk ,
Sahilin coþkusunu
Alýr götürür ,
Yerine sakin
Ve huzurlu
Bir ruh getirir…
Akþama doðru
Sahilin insanlarý
Hürriyetin kollarýnda ,
Denizin yaný baþýnda neþeli,
Güneþ , dur durak bilmeyen
Yolculuðunda kederli…
“Ah , bir insan olabilsem !”
Diyor kederli güneþ ,
“Þu adam ile oðlu gibi
Balýk tutsam !”
“Þu kýzla oðlan gibi
Kol kola yürüsem
Yaþama sevinciyle dolu
Karþýyaka sahilinde !..”
“Gelip giden vapurlara ,
Yürürken karýncalarý
Anýmsatan insanlara ,
Bir de tatlý yaz rüzgârýyla
Seviþen denize bakýp ,
Bir þeyler karalasam þairane!..”
“Ne güzel olurdu
Beklemek birisini ,
Karýnca yuvasýný hatýrlatan
Karþýyaka iskelesinde!..”
“Bisiklet sürmek þu çocuk
Gibi arkama rüzgârý alarak ,
Büyük bir keyif verirdi
Bir iskeleden diðerine
Zafer tutkusuyla ulaþmak!..”
“Hey , ne oluyor bana ?
Ben yaz güneþi deðil miyim ?
Çok geç ayrýlýyorum
Vapurlardan , insanlardan ,
Denizden , sahilden ,
Karþýyaka’dan , Bostanlý’dan…
Kýþ güneþi duymasýn sakýn !
Çok þaþýrýr , hem kýzar sonra :
“Benden daha þanslýsýn ,
Ne oluyor sana ?..”
“Ben daha az kalýyorum buralarda ,
Karþýyaka’da , Bostanlý’da ,
Bazen kara bulutlar kaplýyor gökyüzünü ,
Hiçbir þey göremiyorum karanlýkta…”
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.