Þimdi iki dað arasýnda bir köy gibiyim, Þehir merkezine çok uzaklarda, Yolsuz, Iþýksýz, Susuz, Kaderine terkedilmiþ, Kimsesiz, Kuþ uçmaz kervan geçmez.
Þimdi yüreðimde mevsim sonbahar, Tadýný yitirmiþ olasý sevinçler, Ýçimdeki çocuk küs, Ýçimdeki çocuk oyun bilmiyor, Kulaðýmda acý bir kaval sesi, Çýðlýk çýðlýða gençliðim. Ve keder, yýlan gibi dolanmýþ, Bir dost gibi sarýlýyor boynuma.
Akþamlar daha bir erken çöküyor, Hüzün yaðýyor gökten damla damla, Bütün sarhoþluðuyla, Onur duvarýma çarpa çarpa düþüyor, Ve sýzýp kalýyor düþtüðü yerde. Ve yeni bir çocuk daha doðuyor içimde, Gün aðarmadan, Ne güneþ koydum adýný ne deniz, Adý yalnýzlýk.
S.U.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serkan Uçar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.