SEN VE BEN..

Hazanla geçiyor seneler,
Aylar,kuru bir dal..
Günler ise yere düþen birer yaprak..
Hasret kervanlarýnda yolunu gözleyen,
Hüzünlü gözler artýk yorgun.
Bir anafordayým dibi yok sanki..
Ruh daðýlmýþ,yürek umutsuz,düþlerse durgun...!
Artýk yaþlarla ýslanýyor dudaklarýmdan dökülen besteler.
Gögsümde sessiz bir çýglýk,
Dudaðýmda ise garip,buruk lezzetler.
Sen ve ben bir bütün olmuþtuk..
Þimdi sadece mirasýn kopkoyu geceler,
Ayrýlýklar baþladý....
Hemde umulandan da erken,
Böyle olacagý yazgýydý sanki,
Ve ben hülyasýndayým hala umutlarýmýn
Derdim ki vakit hala erken.
Þimdi sen....!
Yeni umutlarýna yelken açtýn.
Uzunca bir sefere azmetmiþ yüreðin,
Denizin maviliklerine,
Hülyalanmýþ tutkularýn...!
Oysa hüzün yolculugudur bu,aldatýr seni
Iþýklar ve o sahte renkler..
Kasvetli bir yoldayým,bu bir gerçek,
Afakýmda aydýnlanacak mý ümitlerim tek tek,
Sabaha en yakýn kýsmýdýr,en karanlýk geceler
Þafak sökecek..!
Gün agaracak..!
Uyanacak büyük þevkle böcekler,kuþlar
Ben ise hala koynundayým en karanlýk gecelerin..
Sosyal Medyada Paylaşın: