bir dað eteðinde otur
ve toplayadur mavi çiðdemleri .
toprak kokan ellerinle
ki; ellerinde yýpranmýþ a’sa/r
belki derman niyetine
gönlüme…
yetim büyüdüm dedimse de
aldýrma sen âhýma.
ilk ve son mürebbiyemdi aþk…
ve kalbimden dökülen hüzne de bakma sen,
avuç avuç kelebekler uçuruyorum umuda
günde beþ vakit
gönlümden…
ve bakma aðladýðýma da
yoksa;
nasýl maviye çalacak acýnýn gözleri?
ki; bilirsin kýyamam aþk/ýn/a
dokunmasýn hiçbir ilaç
istemem ki yarama…
alýþmýþken hem, yokluðunla hemdem olmaya…
/ sakýn…
giyme/sen Yusuf gömleðini.
zira çok oldu zaten,
Züleyha saçlarýmý keseli…
andýðým an;
dudaklarýmýn kuruduðu andýr…
yaðmur öncesi
gözlerimde biriken kandýr.
Meryemce sustuðumdur,
karþýsýnda aþkýn…
yüreðimin en ücra köþelerinde,
yalýnayak,
ateþ üstünde yürüdüðüm…
Ýbrahimce
yandýðýmdýr…
isminle müsemmâdýr katre-i aþk…
katran karasý
ve simsiyah…
/ mai /