Son Mevsim

Bir þehir ki daða küskün.
Bir öfke ki yelesi zebil..
Çalýn çocukluðumu.
Ey! ruhu aç binefsin kuduzlarý.

Ve aþk’a yakýlmayacaktý ateþler
Terli; ceketimin omuz baþlarý.
Çatýlmayacaktý..
Daðlara "pir" olmuþ kayalarýn kaþlarý..

Piç doðar günün yabanýl yalnýzlýðý..
Beyaza al’la yazýlmýþ utanmazlýðýn kýzlýðý

Sancýlýydý gece..

Gün doðmak üzereyken
Ellerimde kýzýlca kýyamet koptu.
Susku çýðlýklarýný boðdum!
Çanlar çalýnýyordu bir kilisenin damýnda.
Yarasalar sarmýþtý yollarýmý.
Hayýr hayýr!
Bu matemin düðünü deðil..
Aþkýmýzýn ölümü..

Kurþun iþlemez gölgelerime..
Þimdi düþünüyorumda...
Meðer vicdaným kalkanmýþ ihanetlerinize...

Saçlarýný tarýyorum hüznümün...
Her gün daha bir gürleþiyor ve uzuyor.
Arada rengi deðiþse de,
Hiç deðiþmiyor güzelliði..köklerinin.

Kim yazdý bu yazýyý ömrüme
Kime gitsem riya..
Kimi sevsem ihanetin sancýsý ellerimde.

Esip geçtiniz hayatýmdan
Mutluluklarýmý da
Peþinizden sürükleyip götürdünüz!
Þimdi yabancý þarkýlar söylüyor aðaçlar

Mevsim bende son bahar..

Emine Genç 25 Eylül 2009 / 19:20
Sosyal Medyada Paylaşın: