KENDİMİ ARIYORUM...

Burda bir ben var, canlý ama yaþamayan biri…
Terkedilmiþ bir bina gibi, boþ ve virane…
Çalýþmayan bir makina misali, paslanmýþ her bir yeri...
Aynaya yansýmayan bir yüz, üzgün biçare divane…

Bu günü yaþamayan, yarýný olmayan biri,
Acýyla kavrulmuþ bir yürek, aðlayan bir çift göz…
Sanki unutulmuþ, sanki kimsesiz, sanki bir serseri…
Düþtüðü çaresizlik, kör bir kuyu, gülmeyen bir yüz…

Oysaki nasýlda içten gülerdi bir zamanlar…
Þimdi tebessüm etmeyi bile baþaramýyor…
Umarsýzsa sarýldýðým tek þey senli hatýralar…
Senden sonra yürümeyi býrak, bir adým bile atamýyor…

Kendimi arýyorum, sensizliðin okyanusunda…
Kendimi arýyorum, buzullarýn ortasýnda…
Kendimi arýyorum, volkanýn ateþi arasýnda…
Kendimi arýyorum, ama neden bulamýyorum…


ÖMÜR...
Sosyal Medyada Paylaşın: