SENSİZLİĞİN GİRDABINDA

Yeþildi dallarým, üstümde çiçekler vardý…
Kah meyva verir, kah yaprak açardý…
Fýntýnalara direnecek kadar güçlüydü köklerim…
Beni kahredeni ben neden beklerim…

Tüm sevdamla direndiðim savaþý kaybetmiþim…
Galibiyetim var derken, yenilgiye uðramýþým…
Yazýn ortasýnda fýrtýnaya, tipiye tutulmuþum…
Aþkýn ýzdýrabýnda daraðacýnda asýlmýþým…

Þimdi bendeki kýrýk dökük bir dal…
Nerde dik duruþlu meydan okuyan o ben…
Yaþarken musalla taþýndayým, giden benim sal…
Ýsyan ediyorum, bu kaderdi bizi sürükleyen…

Yoruldum, çabaladýkçý dibe çöküyorum…
Sevgine sarhoþum, her köþende sýzýp kalýyorum…
Gündüzüm karanlýk, ayaktayým, ben buna þaþýyorum…
Sensizliðin girdabýnda, çaresizce dibi boyluyorum...

ÖMÜR...
Sosyal Medyada Paylaşın: