Metin günün birinde, uðradý bir kazaya, Acýsý can feryâdý, yayýldý tüm fezâya, Vefa devreye girdi, malum eski eþinden, Ýstemezdi ya Metin, mahrum olmak aþýndan.
Sermayesi bir candý, ömür boyu taþýnan, Elbette sabrý idi, günler boyu aþýnan, Lâkin birisi vardý, her dâim yanýndaydý, Devâ olurum diye, belki her ânýndaydý.
Elâlem keyf peþinde, O’ysa telaþeliydi, Duasýnda ben varsam, o zaman neþeliydi, Ellere kalsa idim, þimdi yaþamýyordum, O ölüm engelini, belki aþamýyordum.
Günler ve haftalarca, baþ ucumda durmuþtu, Lâl eyleyip kelâmý, "Neden ?" diye sormuþtu, Uyku gözüne haram, yorgunluðu diz boyu, Emeði daðlarvâri, soyu insanlýk soyu.