AĞAÇLARIN KARDEŞLİĞİ

Ormanýn derinliðine gönülden daldým,
Aðaçlarýn kardeþliðinden ilham aldým.
Bu sabah daðlarýn doruklarýna çýktým,
Susamýþ gönüllere sevgiyle aktým.
Selamlarýn en güzelidir Allah’ýn selamý,
Yer, gök titrer dinleyince güzel kelamý.
Allah’ýn ilahi selamýyla selamlaþtýk,
Nefreti býrakýp yürekten kucaklaþtýk.
Ormanda çam aðaçlarý daha çoktu,
Aralarýnda döðüþ kavgadan eser yoktu.
Birlik olunca sesleri daha gür çýkýyordu,
Düþman çýldýrmýþ azgýn azgýn bakýyordu.
Çam aðaçlarý çokluðunu, güçlü oluþunu,
Kendinden zayýflarý yanýnda buluþunu,
Baský aracý olarak hiç kullanmýyordu,
Dik durup saða sola savrulmuyordu.
Gürgen, sýðla, söðüt, meþe, kavak,
Çýnar, ýhlamur, köknar, diþbudak,
Alýç, ardýç, gürgen, servi, karaçam,
Kestane, ladin, akçaaðaç, sarýçam,
Kayýn, sedir, fýstýkçamý, kýzýlçam,
Dut, akasya, gürgen, huþ, kýzýlaðaç…
Ormanýn güzelim aðaçlarý mis gibi kokar,
Boy boy dizilir, ilaç olup gönüllere akar.
Aðaçlarýn kardeþliðine bakýp gýpta ettim,
Yalnýzlýðýmý unutup kalbimde hissettim.
Birbirlerine hiç ama hiç kýzmýyorlardý,
Nimetlere nankörlük edip azmýyorlardý.
Sevgi çiçeklerini birbirlerine veriyorlardý,
Âdap ve hayâdan hak yolunda eriyorlardý.
Aþaðýlama, küçümseme yoktu kitaplarýnda,
Kibir, gurur hiç yoktu coþkulu hitaplarýnda.
Sen büyüksün, sen þiþmansýn, sen zayýfsýn,
Sen yeþilsin, sen sarýsýn, sen siyahsýn,
Sen fakirsin, sen zenginsin, sen delisin,
Sen güzelsin, sen çirkinsin, sen akýllýsýn,
Demiyorlardý sen içimizde barýnamazsýn.
Düþünceler, fikirler, siyasi görüþler, felsefeler,
Ayrý olsa da ormanýn kardeþliði hep galipti,
Her biri adalet için ilim yolculuðuna talipti.
Ormanlarda özgürlükler korkusuzca uçar,
Uðradýðý her gönle sevgiyle mutluluk saçar.
Aðaçlar demlenir çiçek çiçek, yaprak yaprak,
Kucaðýný açýp baðrýna basar þu kara toprak.
Büyükler; küçüklere þemsiyelerini hep açar,
Fitne çýkaran fesatlar, yuvadan sessizce kaçar.
Her daim kol kanat gerip kardeþlerini korurlar,
Güneþle dostu buluþturmak için siper olurlar.
Hep birlikte yüce yaratýcýyý daima zikrederler,
Hakkýn sarsýlmaz kulpuna sarýlýp giderler.
Gece, gündüz; soðuk, sýcak demeden yürürler,
Baharýn yeniden doðup yeni hayata bürünürler.
Haksýzlarýn baþýna gök kubbeyi indirirler,
Zalimleri attan indirip eþeðine bindirirler.
Aðaçlar, günahsýz olarak birlikte yaþar,
Kardeþlikleri okyanuslar ötesine taþar.
Aðaçlar kadar neden özgür olamýyoruz?
Kaybolan insanlýðý neden bulamýyoruz?
Rüzgâr eþliðinde her hýþýrtý bir zikirdir,
Ýnsaný hakka ulaþtýran ise ilahi fikirdir.
Aðaçlarýn kardeþliði gözlerimi yaþartýr,
Düþmanýn zehirli dünyasýný ise karartýr.
Allah Kur’an’da: ”Ýnananlar kardeþtir” buyurur,
Ýnsanýn ruhunu Cennet meyveleriyle doyurur.
Biz, yalan dünyada neden kardeþ olamýyoruz?
Ayrýlýðý býrakýp da Nuh’un gemisine dolamýyoruz.

10.03.2006
Yukarý Çulhalý Köyü
Akdaðmadeni
Sosyal Medyada Paylaşın: