Var oldukça öyle ya da böyle yaþayacaðýmýz bir bayram daha çaldý kapýyý… Açacaðýz, açmalýyýz elbette… Buyur edebileceðimiz gönül soframýz daðýnýk, taç edeceðimiz baþýmýz yorgun, bakan gözlerimiz fersiz, dokunan ellerimiz titrek ve suçlu olsa da!
Çeyrek asra dayanýrken ömür, dalýp gitmemek mümkün mü geçmiþe? Yâd etmemek olasý mý dünü… Dünde kalanlarý? Yok, yok, duymaktan ve söylemekten usanmadýðýmýz, benzer nostaljik nakaratlarý sýralayýp bayram, bayram derin ve bezgin bir “of” çektirmek deðil kimseye niyetim…
“Bizim çocukluðumuzda…” “ Nerde o eski bayramlar mirim? ” “ Hey gidi …” vs ile baþlayan cümleler de kurmayacaðým…
Demem o ki; Ne kadar yorgunsam ben, o kadar yorgun artýk bayramlar…
Oysa ezeli ne güzel ne insancýl amaca dayalýdýr deðil mi? Neresinde olduðumuzu, ne kadar eksik kaldýðýmýzý umursamadan her dem dilimize dolayýp ahkâm kestiðimiz “insanlýk” adýna kutsanmýþ ne güzel günlerdir oysa bayramlar deðil mi?
Birileri hala pür neþe kutlamakta… Birileri üç güne dayalý özlemle yaþayabileceði düþler kurmakta… Ve birileri ranta çevirebilmenin hinliklerini düþünmekte kirli zulasýnda!
Peki, ben neden bu kadar yorgun, neden bu kadar, yapay gülümseyiþlerin ardýna saklanmaya bile gerek duymaksýzýn olabileceðin en doruk realitesiyle TEPKÝ/siz/im?
Elbette kadem basacaðým, zamanýn hengâmesine uymuþ gailelerimi 3 gün sonrasýna atýp, ata ocaðýna… Elbette inadýna dik tuttuðum alnýma koyacaðým öptüðüm nasýrlý elleri… …ve elbette ki öptüreceðim elimi bekçilerimize yarýnlarýmýzýn!
BEKÇÝLERÝMÝZ!
Ama bakabilecek miyim gözlerinin en bebeðine kýzarmadan yüzüm? Atalarýmýn vaktiyle dik durduðu gibi karþýmda, durabilecek miyim ben de deðerken alýnlarýna elim? Çok deðil, yakýn yarýnlarda, muhatap kalacaðýmýz sorularýnýn yanýtsýzlýðýndan ar duyarak kaçmak istemeyecek miyim karþýlarýndan?
Evet ÇOCUKLARIMIZ!
“En güzeli bizimki” olan ÇOCUKLARIMIZ… “En iyiyi hak eden gene bizimki” dediðimiz ÇOCUKLARIMIZ…
…ve binlercesi en anlamsýzlýðýnda “BAYRAM”larýn, sýradan bir 3 gün daha ekleyecekler yaþamlarýna, adý olmayan “ora”larda…”bura” larda… Sokaklarda… ÇOCUKLARIMIZ!
Her bayramda çelmesine takýldýðým, iþte bu beni bayramý bayram tadýnda yaþayabilmekten alýkoyan o keskin uçlu duygudur!
…ve çok acýtýyor ki tenimi, kaçýmýz, kaçlarýmýz ayrýmýndayýz onlarýn? Ki bayramlar en çok onlarýn hakkýyken… Onlara miras býrakabilmekken bayramlarýn gerçek mealini görevimiz… Onlarý mutlandýrmakken… Doyurabilmek… Giydirebilmek… Güldürülebilmekken zorundalýðýmýz…
BAÞARABÝLÝYOR MUYUZ?
“ Kötü günlerimde katkýsý olmayanlarýn, mutlu günlerimde hissesi yoktur” demiþti arifin biri okuduðum bir duvar yazýsýnda…
Sormazlar mý devraldýklarýnda emaneti elimizden? Hangi yüzle, ihanet edemeden teslim edemediðiniz emanete bizden sadakatle sahip çýkmamýzý bekliyorsunuz? Diye...
Ne verdiniz ki bize, ne istiyorsunuz þimdi? Demezler mi, acýtarak bakarken, parmak uçlarýmýza dikili suçlu ve utanan bakýþlarýmýza yüzümüze…
FARKINDA MIYIZ?
Çocuklarýmýza sahip çýkalým hanýmlar, beyler… Çocuklarýmýza (Onunki… Þununki… Bizimki demeden hem de) bayram tadýnda yaþatýp, öðretelim bayramý. Çocuklarýmýza insan olmanýn, çalýþmanýn, emeðin, alýn terinin gücünün ve dürüstlüðün erdemlerini öðretelim… Doyuralým onlarý hanýmlar beyler… Okutalým…
“Demekle olmaz”ýn bilincinde;
Ellerimizi taþýn altýna koyma zamanýdýr þimdi... Tek tek… Birey birey… Yarýn belki de elimizi koymak isteyip te bulamayacaðýmýz taþlarýn hem de…
En önemlisi çocuklarýmýza parsellenmemiþ, pay edilmemiþ, SATILMAMIÞ, onurlucuca yaþanýlasý bir VATAN býrakalým hanýmlar beyler!
Yarýn imkânsýz olmadan hem de!
Baþta çocuklarýmýz olmak üzere, yüreðinde hala… Raðmen… Ýnadýna “insan olmanýn erdemleri”ni taþýyabilen herkesin bayramýný kutluyorum…
Mezopotamya’nýn Asi-l Kýzý
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülten Kahraman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.