Sessiz Koza Akşamları

"taþ kalpli"

"taþ kalpli”

diye baðýrdý su topraða.

önünde yakýþýklý uçurumlar.
bilek yeþilde bir tonun
elini tuttu kadýn,
usulcana.
sarýldý.
sarýldý renkler bir nehrin kýrýk kollarýna;
sessiz koza akþamlarý.
kadýnýn gölgesinde soluklanan,
gitmekten beri uyumamýþ,
yorgun kentlere sarýldý.
o kentelerde söylenen oðul türküleri saplandý annelere.
en çok onlara; göl kenarlarý.



baðýra baðýra düþtü sokaðýn kamburuna gökyüzü:
dað,
dal,
kal…
duymadýlar!
gövdemde soyundu ateþ.
iki yana düþtü gövdem: vahþi atlar.
sýcak çakýllarda yalýn ayak, bir baþýna,
koþtum,
koþtum.
“ellerimizden vurmayýn bizi” dedim, uzaklara.
"o kadar incinmiþiz ki."
güneþ gibi batýyordu tuz etimize.
susmuþtum.
adýna,
geceye.




biliyorsun, hiç bir kitabýn arasýna sýðmayacaktý,
kokmayý dudaklarýndan öðrenen güller,
biliyorsun, silinmez dünya üzerinden,
içimi paramparça edercesine akan gri þelaleler.
içime serildi fýrtýna.



gittin
uzaklara.
ta uzaklara.
eylül, kaybettiði misketine aðlayan bir çocuk oldu dilimde.
suyun terini sildi kanayan anneler.
su,
su,
su...
koca bir taþ bastý ýlýk yüreðine.








Sosyal Medyada Paylaşın: