Renkler ki Pembeyaz

istanbul’u tak yakana,
ben seni tanýrým.
inan,
kimse yüz çevirip bakmýyor bile,
çýlgýn kalabalýklar arasýnda eli usulca yüreðime deðen
suratý öptükçe pembe,
boynu sevildikçe çýnar kadýna.

gel, taný beni.
yüzüm sana aydýnlýk.
sonradan düþme üzerime gece.
otur aklýma.
kaþlarýmýn arasýndan sev beni
sonrada oradan vur bir gelincikle.
topraðýn yanaðýna bir yaþ gibi,
sertçe düþsün sýrtýmdaki cesetler,
eriyen kar gibi tabelasýz hayatlarda þimdi ölüm
mazmut, sessiz bir o kadar gizlice.

ben ki, her seferinde hangi yumurtadan çýktýðýný þaþýran sürpriz.
bazen yan etkisi meçhul bir hap.
öylece yuttun beni.

al þimdi!!!
kanlý bir eylül sofrasý oldu
midene lök diye oturan bu doðmamýþ çocuk.
patikler ör deliliðe
düdükler al,
tulumlar diktir pazarlarý ölü gibi kokan eminönü’ ye.
kýz olursa adý Nar
erkek olursa adý Ar*
onun göbek baðýna kanla kurulmuþ teleferiðinde
cehennemi arzulayan bir adam
cenneti arzulayan bir kadýn
henüz söylemediðim delikanlý sözler de var;

göz gibi
-ler gibi
-in gibi…

gözlerinden korkarým
gözlerinden çok korkarým birgün herkes oradan düþüp ölecek diye.
istanbul’u giy aklýna
ben seni tanýrým.
bir hastalýk gibi yayýlýrým yemyeþil kahýrlarda
unutarak herþeyi.

uzun yaðmurlar ýslandýk.
çok uzun seviþmelerden arta kaldýk.
redif;
adýna mil çekilmiþ yaralý bir askerim artýk kollarýnda
kan damlýyor üniformamýn söküklerinden
sarhoþ, bir aþkýn durmadan yenmiþ týrnaklarýna.
“gidin, burada býrakýn beni”

batan sandalý su üzerinde biraz daha tutabilmek için
denize atýlmasý gereken ilk aðýrlýðým, kafiye;
“atýn, burada terkedin beni.”





Ar: Ateþ


Sosyal Medyada Paylaşın: