Yaprak, Doðduðu dal’ý son kez kucaklamakta, Annesiyle helalleþircesine, Sonra bir gelin misali, Rüzgarýn kanatlarýndan tir tir Yerin göðsüne doðru inmekte, Ve düþmekte hafif hafif, Baðrýna, Yanaklarýný okþamakta elleriyle topraðýn, Sarýlmakta, öpmekte, Sonra serilmekte, Topraðýn serin koynuna. Aðustostan kalma sýcak teniyle. Sonra bitmekte, Toprak olmakta. Hiç doðmamýþcasýna.
Eylüldür,
Gökyüzü, hüzün deryasýnda, Ha boðuldu, boðulacak, Kara kara bulutlar yaklaþmakta Bir çýðlýk kopmakta birden, Gökyüzü aðlamakta, Aþýklar ýslanmakta, Sýrýlsýklam.
Eylüldür,
Göç etmekte kuþlar, sürü halinde, Veda þarkýsý çalmakta, Eski bir gramafondan, Ve bir sessizlik kalmakta. Yadigar, o güzel yazdan.
S.U. 26 08 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
Serkan Uçar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.