İbrahim...Ateş...Ben...

Derince bir aðrýnýn aðýrlýðý aðrýyor
Bahar kýþýn ellerini ne zamandýr býrakmýþ
Akþam iniyor omuzlarýma
Gözlerimde efkar demlenmeye yüz tutmuþ

Güvercinin kanadýnda kýrýklýk var
Benim kafesimde sensiz bir özgürlük
Þarkýlarýn düzeni bozulmuþ sen gittiðinden beri…
Örselenmiþ dünya, örselenmiþ yüreðim

Þimdi vakit neye yaklaþtý diye sorarken kendime
Sensizliðin zerrelerini ayýrýyorum
Ýçime sýðmýyor yokluðun
Yazýný kaybetmiþ baharlara soruyorum sevdamý

Deli yeller sarýyor bedenimi
Yana duruyorum ateþler yetmiyor…
Bir Ýbrahim oluyorum, bir ateþ…
Ben…Ateþ… Ýbrahim…
Ýbrahim… Ateþ…Ben…
Bir dilek tutuyorum
Ýçimin taa en iç yanýndan…

Serinliði bana getirecek bir Enbiya Ya Rab!..

Not:’’Ey ateþ! Ýbrahim’e karþý serin ve selamet ol!’’ Enbiya/ 69

Çaðla GÖKDENÝZ



Sosyal Medyada Paylaşın: