ÜSKÜDAR’IN GÖRDÜKLERİ-I

Gönüllerde güvercinler katar katar uçar,
Kanatlarýný kaldýrmýþ yüce Rabbine açar,
Gittiði güzel yerlere ilahî mesajlar saçar.
Kötü ruhlu insanlar ilahi mesajdan kaçar.

Ýnsanlar yitirmiþ bir þeyler arýyor,
Düþtüðü bu tuzaktan kurtulmak için
Kendi kendine bin bir soru soruyor,
Kanatlarýný umutla çýrpýp duruyor,
Boðazýn derinliklerine dalmak için.

Günler aylarý, aylar da yýllarý kovalýyor,
Adeta aþkla köþe kapmaca oynarcasýna,
Yukarýdan aþaðý nefessiz hýzla koþuyor,
Dalmýþ gidiyor istediðini bulmuþçasýna.

Benliðini yitirenler kimliðini arýyor,
Nefsi emmâreden kurtulmak için,
Ruh dünyasýna bin bir soru soruyor.
Yol yücelmiþ, akýn yapmaksa zor,
Bu engeli aþmak bir mûcize diyor.
Ümit kalmamýþ, inanç ise sýfýr,
Dalýyor boðazýn derinliðine ama
Yapýþmýþ ensesine býrakmýyor kâfir…

Hakikatin altýna yalan da yakýþýr mý?
O gitti, bu gitti, sen de ha! Öyle mi?
Kürek çekecek kalmadý diyarý gurbette,
Sen hâlâ oyalan bir ileri, bir geri e mi?
Yaptýðýn fiiliyat bulacaktýr seni elbette.

Vapurlar, motorlar engin boðazýn sýrtýnda,
Kimliðini bir görse tarihin derin sayfasýnda,
Hiç düþünmüyor, bakmýyor, görmüyor ki
Ne var, ne yok þahit olsa tarihin sýrtýnda,
Þu daðlarýn olduðunu anlardý omuzlarýnda.

Amaç yok, gaye yok, ideal ise onun karesi,
Bu, þuursuz insanlarýn dindeki gerçek firesi.
Dünya bir yana, ahirette býrakýlmýþ öte yana,
Bu ilgisizlik karþýsýnda, hangi yürek dayana.

Ýnsanlar, baþýboþ naralar atýyor sokaklarda,
Uzanmýþ bilinçsizce yatýyor kaldýrýmlarda.
Anlatmak þöyle dursun semtine bile varmýyor,
Bu ruhsuzluk karþýsýnda hiç mi hiç doymuyor.

Yýlan misali zehirlenen çocuklar çocuklar!
Din, ahlâk yok bunlarýn hepsi yapmacýklar.
Bugünün küçüðü, yarýnýn büyüðü öyle mi?
Olmaz olsun, böyle büyüklük adedi de mi?
Amaçsýz, þuursuz böyle büyük olmaktansa,
Taþ olup gitsin böyle adice harcanmaktansa.

Hava puslu, boðaz dalgalý esiyor deli deli,
Sessizce topluyor etrafýndan kaçan þu yeli,
Çarpýyor kýyýya, bir mesaj vermek istiyor,
Ýnsanoðlu akledip benden ibret alsýn diyor.

Deniz öfkelenmiþ, býraksam mahvedecek,
Þu görünen yitik arzý bir nefeste boðacak,
Yerde, semâda tek namussuz koymayacak,
Ýþte benim elimden gelen de budur diyecek.

Bak, aðaçlar bile çýkarmýyor örtüsünü yazýn,
Arkadaþ senin ukalaca kimedir bilmem nazýn,
Kýþýn mý dediniz? O zaman kimliðine bürünür,
Ýnsansa fiiliyatý yüzünden süründükçe sürünür.

Söyleme ki hiç insanla aðaç karþýlaþtýrýlýr mý?
Düþüncesiz aklýn yeni mi geldi baþýna senin?
Unutma! Akýlsýz baþýn cezasýný ayaklar çeker,
Seni ruhunla tarla yapýp sürer ve çöllere eker.

Aðaç akýlsýz olduðu halde Rabbini býrakmýyor,
Kirli kan pýhtýlaþtý artýk yürekten akmam diyor,
Kýþýn bizim insanýmýz, yaratanýn emriyle deðil,
Emrini batýla vermiþ, vermiyor baþkasýna meyil.

Ýnsan robot olmuþ, nereye gittiðini bilmiyor,
Frenleri fena patlamýþ, duracak yeri bilmiyor.
Sadece makam, mevki, para, þöhret ve ötesi,
Ýnsanlarý hayâsýzca etmiþler ruhunun kölesi…

Aralýk/1989
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: