Sessiz Kentlerin Tek Odalı Evleri

Küçük ve çatýsýzdýr
Sessiz kentlerin tek odalý evleri.
Yalan gecelerde doðar güneþleri.
Bilmezler soðuðu-sýcaðý, ay-yýldýzlý semayý.
Üþümez ki elleri hiç!..

Devrildikçe topraða, sallanan bedenleri
Ýnzivaya çekilir arþa çýkan ruhlarý.
Nefessiz kalýr, kundaktaki haline döner
Düþ gölgelerinde uykuya dalan yürekleri!..

Harabeye dönmüþ duygular yaþanýr
Ara sokaklarýnda bu küçük evlerin.
Eþitlenir zengin-yoksul, güzel-çirkin,
Tek renge boyanýr saraylar, gecekondular, þatolar.

Dönüp bakmazlar geriye dökülürken günahlarý,
Karanlýðýn sesi çýnlar kulaklarýnda yalnýzca
Ve yalnýzca ruha uzanan acýmasýz eller tutar ellerinden!
Ne molasý, ne de yorgunluðu olur zamanýn.
Topraðý giyinmiþtir artýk yarým kalan düþleri...

Hiç penceresi olmadý ki küçük evlerin,
Ne güneþi, ne de mehtabý gördü soluk yüzleri.
Kah yaðmurla, kah gözyaþýyla sulandý
Göðüslerinde açan kýr çiçekleri...




NOT: Her gün sabah akþam yakýnýndan geçtiðim
mezarlýðýn düþündürdükleriydi þiirime konu...

Rukiye Çelik
17 Aðustos 2009
Sosyal Medyada Paylaşın: