Son Çay Son Buse

Hep hoþ gelmiþtir nefse nefise, kalsak de nefes nefese.
Bir gülün teninde gülümser gönül kuþu, sýðmaz kafese.

Deðerken dudaklarým bardaðýn has tenine.
Deðecek ölüm nefesi ben mücrimin tenine.

Demliðin nefesi üþür, can çekilir tenden.
Çayýn demi armaðan,kara gözlü periden
Sorulur hep ahvali demleyenden içenden.
Bir zamanlar, bir Ýbrahim geçti bu seherden.
Ne Nemrut’un ateþinden korktu ne ölümden.
Ölüm, rengi flu at,þikayet ayrýlýktan.
Ölüm sýcaklýðýnda dudaða deðen son çay.

Tavþan kaný busedir ölüme giderken çay.
Damarlarda kan donar titrer gökyüzünde ay.
Ölümü ölümsüzlüðe sýcak merhaba say.
Razýysa her þeyin sahibi mezarýn saray.
Çay demliðin aþkýdýr, bardaðýn mürüvveti.
Ölümdür tavþan kanýnýn dudaða diyeti.
Gelen haktan gelir kabulümüz deriz hay hay.

Bu cihanda ne dem gördük ne devran sürdük.
Gönlümüzde hep sevgilinin aþký vardý sanma ki hürdük.

Ölüm, bir busedir hem merhaba hem elveda.
Hep dipnottur hayata, dostlara acý veda.
Cümle, söz vermiþiz Mevla’ya kalubelada.
Bize gurbettir bu dünya, sýlamýzsa ukba.
Buðulanýr gözlerimiz ölüm buðusunda.
Hiçbir fikrimiz yokken sonsuzluk hususunda.
Ölüm sýcaklýðýnda dudaða deðen son çay.

Dalarken nemli gözlerimiz elemli, büyülü boþluða
Uyanýrýz ancak Azrail’in ilk ve son randevusunda.

Ve,
Ölüm sýcaklýðý olur dudaða deðen son buse son çay.
Ukba’da kaþane isteriz,dünyada kalsýn kerpiç saray.
Ankara,12.09.2009 Ý.k


Sosyal Medyada Paylaşın: