Eylül Düşünceleri

Isýnamadým hüzne,
Hüzün içimde üþüdü ben üþüdüm.
Yüreðim titrerken eylülün ellerinde,
Bir þafak vakti ölümü öptüm.
Eylül aðlarken ölümüme,
Ben,inadýna güldüm.
Eylülün yapraklarýyla topraða döküldüm.

Bulutlar hüzünle seyretti sarý þafaðý.
Ölüm yüreðimde bir veda daðý,
Sabah ezanýný duyamadým.
Saba makamýnda ölümü selamladým.
Ben yandým, cellatlar aðlamadý.

El sallayamadým hayata,
Ne saçlarýmý taradým,
Ne kravat taktým.
Aynada suskunluðum yankýlandý,
Gün alev aldý.
Ellerim arkada baðlýydý,
Beyazlarý giyinip kuþandým;
Boyalý deðildi ayakkabýlarým.
Eylül aðladý gidiþime,
Ben ardýma bakamadým.

Neden hep hüzün rengi eylül,
Ölürken anladým.
Eylülün saçlarý sapsarýydý,
Aðarýrken benim saçlarým.
Eylül sarý sarý aðladý ben aðlamadým.

Oysa,
Sevda olmalýydý eylül;
Kýraðý çalýðý yüreðimde.
Eylülü seyrederken ýsýnmalýydý yüreðim yârin gözlerinde,
Büyümeliydi eylül gülüþlü düþlerim;
Böylesine üþümemeliydim.
Yetim kalmamalýydý düþüncelerim.
Ankara,12Eylul 2009 ÝK


Sosyal Medyada Paylaşın: