Yaðmur tüm ihtirasýyla yaðýyor
topraðýn açýlmýþ taze göðüslerine
ve yetim býrakýlmýþ toprak kokusu
usul usul sokuluyor ýslak gamzelerime
En son yaðmur dokunduðunda tenime
yanýmda sen vardýn… arsýz kadýn
Ellerim ellerinle rakstaydý… yaðmur sesinde
Gözlerimizde tenha arayýþlarý
Sen sabýrsýzdýn
Kopçalarý kopmuþtu ayýn þavkýnýn
loþ bir sessizliðe
Bir elinle saniyelerin fütursuz seslerini
diðeriyle meleklerin gözlerini kapatmýþtýn
Yüzünün rengi odanýn duvarlarýnda… utangaç kýrmýzý
Rüzgarýn dilinden sevdiðimiz þarkýlar dökülüyordu
Sen gözlerimin önünde toprak kokuyordun
Ýsim koymadýðýmýz bir akþamdý
Saçlarýndan binlerce kelebek havalandý
Perde gecenin yarýmýnda yorgun kapandý…
Ertesi gün bedduayla yýkanmýþtý sanki güneþin yüzü
Ne sesin…
Ne izin…
Ne de kokun…
Yoktun…
Kýsýr kaldý semanýn rahmi
Günler aylar geçti
Aramýyordun…
Duvarlarda gölgen vardý toplamayý unuttuðun
Hesabýný veremeyeceðin yaralý sohbetler yaptýk
kollarýnda uyuduðum
Bazý eteklerinde aðlayýp kendimi avuttuðum
Saçlarýnda el izlerim kaldý
Boynunun kenarýnda nefesim
ve tenimde toprak kokusu… yetim
Alabildiðine koyu gecelerin avuçlarýna
boya kalemlerin ile
ince belli yaðmurlar çizdim
Gözyaþlarýmý saklamak için
Her damlanýn cebinde
senden geriye kalan sessiz i mgeler
Ýþkence…
En son yaðmurda seviþmiþtik
sonra ben bir daha asla
tenime yaðmur deðdirmedim…
Özgür SARAÇ/Râzý
10/09/2009 Denizli